Aż chciałoby się rzec - w duszach dobrych ludzi, nawet zły czas, demonów nie obudzi...

Nostalgia za tym, co było kiedyś, ma swoje źródła także w tym, że wtedy wszyscy żyliśmy blisko siebie, pożyczając sobie sól i wspierając we wzajemnej symbiozie.

Dzisiaj jest już jakieś całkiem inne kiedyś (patrz nagłówek), za którym nikt nie będzie tęsknił /o ile wyjdziemy z tej czarnej dziury cało/

To, co jest ZAWSZE i WSZĘDZIE constans, to konstatacja

żyję z tobą kochana mamo
i to pozostanie niezmienne

(cytat z pamięci - vide stosowne deklaracje)

To, co jest w życiu ludzi niezależne ni od Czasu, ni od Przestrzeni - to ich życie ściśle prywatne, domowe oraz życie towarzyskie,

obie formy w pełni zwykle kontrolowane.

Dużo gorzej jest z życiem zawodowym, które uzależnia ciebie od decyzji twojego pracodawcy, a także z twoim życiem publicznym, które jest pochodną obowiązującej kultury i/lub systemu, i to najczęściej to ty musisz się im podporządkować

Kochana mamo, żyliśmy sobie wtedy dosłownie jak u Pana Boga za piecem...

(patrz miniatura)

I nikt nam tego nigdy nie odbierze. To, co nas na całe życie ubogaca - to dar ojca/matki:

scheda, którą od tysiącleci wynosisz wyłącznie z własnego d o m u

Najmniej do gadania masz w sprawie życia religijnego. W swojej parafii robisz wyłącznie za wierną /bierną/ owieczkę.

Trzeba mieć w sobie wiele odwagi i jeszcze więcej determinacji, żeby się z tego kręgu wyrwać

Czym jest uniwersalizm w literaturze świata?

Mówieniem/śpiewaniem/pisaniem/miganiem o tym, co wspólne wszystkim ludziom, /gdzie i kiedy by nie żyli/ od zawsze

?