Prowizoryczny dach. Falista 

blacha straszyła ścięciem głowy, 

kiedy wiatrzysko z nią igrało, 

a nieopodal snuł się człowiek. 

Dach piękniał zimą - śnieżny image 

tuszował braki, niczym make-up. 

A wiosną koty marcowały, 

że aż bębenki chciały pękać. 

Dom okalały dzikie chaszcze - 

łowiecki rewir dla tych kotów, 

a dzikie jabłka się walały 

w trawie, pod zwichrowanym płotem. 

Latem widziałam o zachodzie, 

jak z tego dachu-prowizorki, 

słońce mościło sobie łoże 

i powlekało czystym złotem. 

A dzisiaj przyszli, rozebrali 

i tylko komin, niczym kikut 

światu się, oknu memu żali, 

że właśnie stracił rację bytu, 

że sterczy sam, a słońce spadło, 

zaległo na betonie - nisko. 

Straciły koty dach nad głową, 

a złota tarcza - przytulisko. 

Spoglądam z okna, szukam związku 

między kominem, dachem, słońcem... 

Już wiem! to  wielka waga złota 

przygniotła krokwie i falistą. 

I teraz gwiazdy zajrzą, księżyc - 

nowa sceneria. samo życie… 

Wiem też: nie wolno nam żałować 

tego, że trwaliśmy w zachwycie - 

złoto na stali, koci koncert, 

aromatyczne dzikie jabłka… 

mijają, ustępując miejsca 

gwiazdom, by trwały do ostatka.

*Fotografia własna