O Powstaniu Warszawskim powiedzieć można wiele, jeśli jest się głupim, to nawet wszystko, nie zważając  na powagę dnia.

Człowiek młodszy, który nie miał możliwości walczyć w Powstaniu, może sobie marzyć, kim wtedy mógł być. W każdym razie nieustraszonym bohaterem.  Nie można mieć nic przeciwko temu, marzenia to wolność.  Bohater - postać godna podziwu.

Człowiek może też kojarzyć tamtą krwawą walkę z innym  konfliktem, nie brak ich dzisiaj. Ale młody czy stary powinien zachować miarę. Jednak to kwestia rozsądku i charakteru.

Rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego nie jest okazją do wylewania z siebie fekaliów. Nie jest, jeśli ma się w sobie choć odrobinę przyzwoitości, choć odrobinę szacunku dla powstańców i mieszkańców Warszawy.

Czytając w ostatnich dniach wspomnienia powstańców, uderzyło mnie, jak wielu z nich mówiło, że zabijanie Niemców do tej pory obciąża ich sumienie. Mówią to ludzie, którzy na własne oczy widzieli zbrodnie popełniane przez niemieckich żołnierzy na Polakach, oni wszyscy stracili bliskich, przyjaciół. Mimo to brak w ich słowach nienawiści. Pamiętam mojego wujka, który w czasie wigilii, wspominając dni powstania, mówił ze łzami w oczach, że wtedy cieszył się, widząc upadającego Niemca, że w tamte dni nie myślał, że to też człowiek.

Wojna jest straszna, wojna nie tylko zabija, wojna niszczy ludzi. Chwała powstańcom za to, że nie dali się zniszczyć, że nie pozwolili, aby nienawiść zatruła ich serca.