Nie do wiary

Od lat wrzucam wory z niepotrzebnymi łachami do metalowych pojemników PCK, których dziesiątki tysięcy stoją przy osiedlowych śmietnikach i w wielu innych miejscach. Od zaprzyjaźnionej dyrektor jednego z lokalnych oddziałów tej instytucji, wiem, że PCK obraca odzieżą w celu pozyskania środków na swoją działalność charytatywną. Przez moją ciasną głowę nigdy nawet nie przeszła myśl, że Polski Czerwony Krzyż mógłby przeznaczać pieniądze na cele inne, niż akcje humanitarne.

PCK jest stowarzyszeniem krajowym Czerwonego Krzyża Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji Genewskich o ochronie ofiar wojny z dnia 12 sierpnia 1949 roku (Dz.U. z 1956 r. Nr 38, poz. 171) i Protokołów dodatkowych do tych Konwencji z dnia 8 czerwca 1977 roku (Dz.U. z 1992 r. Nr 41, poz. 175).

Polski Czerwony Krzyż jako część składowa Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca kieruje się następującymi Siedmioma zasadami Ruchu:

Humanitaryzm.

Bezstronność.

Neutralność.

Niezależność.

Dobrowolność.

Jedność.

Powszechność.

Wrocławska prokuratura dysponuje zeznaniami osób, które twierdzą, że pieniądze wyprowadzane z dolnośląskiego PCK, zostały przekazane na kampanie wyborcze polityków Prawa i Sprawiedliwości. Śledczy zakazują jednak informowania o sprawie.

Oczywiście, o niczym nie informuję, poza tym, że cała sprawa jest z kategorii nie do wiary. No, bo jeśli to byłaby prawda, to by oznaczało, że pieniądze przeznaczone dla ofiar klęsk żywiołowych i wojen służą lansowaniu się polityków! Hańba, to by było za cienkie słowo. Hientyzm, to również za mało, bo on dotyczy zwłok, a tu chodzi o umierających z głodu i od ran, ludzi. O to, że pieniądze przeznaczone dla konających, idą na polityczny lans. W żadnym ze słowników nie ma słów, aby nazwać podobny proceder. Po prostu: nie do wiary!

Wyobraźmy sobie Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy i Jurka Owsiaka przelewającego przysłowiową złotówkę na kampanię Platformy Obywatelskiej. No, wyobraźmy sobie, ten dzień sądu ostatecznego nad Owsiakiem i jego orkiestrą. To byłby lincz. Ciarki chodzą mi po plecach, kiedy pomyślę, że choć kawałek szmaty wrzuconej przeze mnie do pojemnika PCK może wesprzeć jakiegokolwiek polityka PiS. Ja, diabeł, normalnie mam ciary. Nie wiem, jak prawdziwi Polacy-patrioci, ale ja, na wszelki wypadek wyklepię kosę i obsadzę na sztorc, jak mój przodek, 3 lutego 1863 roku pod Węgrowem.