/jest we mnie coś, czego nikt nie jest

w stanie zauważyć /

rozsypane słowa w rękopisie niczym okruchy.

zbieram. nie sposób ich zdeptać.

bo w ukrytej poezji pozostaną interpretacją

niczyjej nocy

kontroluje dzień, wysyła znaki i tworzy kolejne eskapady,

gdzie dziwni królowie zawiązują zdania na supełek.

duszą się samozwańcy, po czym wypluwają esy floresy

słodkie jak dojrzałe truskawki. rozgnieć na białej kartce

lub skosztuj na przekór osieroconej poezji

w niej są emocje i dreszcz kochanków

starego rękopisu.