Zachód słońca wymościł na horyzoncie triumf czerwieni.

Szczyty gór zanurzone w podświetlonych chmurach

wyglądały, jak stalowoszare ołówki natchnionego grafika.

Kerozynowe ślady podniebnych podróży, tworzyły

postrzępione trajektorie nieznanych oczekiwań.

To wszystko odbijało się w niezmącenej tafli jeziora

i przypominało przyglądanie się natury samej sobie.

Powietrze syciło wilgotnym oddechem wieczornej

wędrówki myśli i oczy mimowolnie wbiegały na zbocza.

Zielonobrunatne wzgórza, jakby naturze zabrakło

jaśniejszych kolorów zieleni, poupychanej

gdzieniegdzie na szmaragdowych wyspach lasów.

Samotne łodzie kołysały się w malowniczych zatokach.

Woda łasiła się do kamienistej plaży,

jakby zlizywała rozgrzane jeszcze kamienie

drżąc nadchodzącym chłodem zbliżającego się wieczora.