Chcesz? Namaluję cię słowem na czystej kartce.

Białej, jak najbielsza biel zaśnieżonej łąki.

I zacznę spod śniegu odkrywać czupryny

stokrotek bosych, z których wiosną

strącałaś  stopami  rosę.

Zawieszę słowa na ustach i rzęsach,

żebyś mogła je poczuć w sobie.

Kiedy przenikają przez ciebie,

opowiadając różne historie.

A potem położę na dłoniach całe zdania

i dotknę tam, gdzie czekasz najbardziej.

Usłyszysz w nich moje myśli,

samotne kropki i gdające spacje.

Wtedy pozwolę otworzyć oczy

i spiszę z nich błyszczące wiersze.

Jantarowe krople w kolorze gryczanego miodu.

Pokłonię się niebu pod powiekami

i poznam ustami czekanie na ciebie.