Wyjść z ciemności

Każdy uczeń wie, co to jest doświadczenie zła. Zna jego ból, ciemność i gorycz.  Kiedy dorosły człowiek popełnia grzech, zostaje osądzony i osadzony w więzieniu. Jest to wyraz pokuty. Założeniem jest, aby taki więzień wrócił na drogę właściwego postępowania. Czy tak jest?  Wszyscy wiemy, że człowiek idąc do więzienia wychodzi stamtąd jeszcze gorszy, ponieważ nie dokonała się przemiana z powodu braku wzorców.

Popełniając grzech wszedł w ciemność, wchodząc za bramy więzienia wszedł w jeszcze większą ciemność, wychodząc staje w ciemności tak gęstej, jak mgła , o którą rozbija się każde spojrzenie. Więzień nie potrzebuje strażnika po to, by stawać się gorszym, ale po to, by wyjść z ciemności, zdobyć możliwość własnego rozwoju, by po wyjściu z więzienia poradzić sobie w normalnym życiu. Państwo powinno nad tym czuwać, powinno zapewnić zatrudnienie po wyjściu z więzienia, by człowiek nie musiał wracać na drogę przestępstwa  z powodu braków środków do życia. Nie może być tak, by kroczył on z mroku w ciemność i dalej w czeluści.

Podobnie może stać się  każdym z nas, gdy po uczynionym grzechu nie potrafimy z nim zerwać definitywnie. Raz na zawsze.

Sentencja!

Człowiek wierzący ma ogromną pomoc w Chrystusie, który pragnie poprowadzić cię z ciemności w światło.