U wezgłowia katedry

nieprzetarty tłum zatroskanych zbędnych

podpitym kontr basem

szczerbatym tenorem

przeponowo

na maskę

ustawionym głosem

rżnie od ucha przewiewne współczucia

Przystaje na nieco

nad kartką  przyczyny z już moim cierpieniem

wykaligrafowaną

w bramie za rogiem

i szybciutko wzruszony malowniczym dramatem

przygryza śmiesznie kolektywne wargi

umyka przed mżawką

b

Wkładam na bakier swą żebraczą ladę

stetsona po kumplu co nie wrócił z dzieciństwa

chowam pod kamień tekturowe serce

opadam w swój niebyt i odchodzę do jutra

do znowu

do ciągłego

w