PARADY RÓWNOŚCI JAKO GRANICE

Oglądałem kielecką paradę równości i widziałem także telewizyjne informacje o innych tego rodzaju wydarzeniach. Wrażenia jakie mi po tych doświadczeniach pozostały gdzieś tam sobie były. Do momentu lektury książki „Egoiści. Trzecia droga w kulturze polskiej lat 80” Marcina Kościelniaka i ciosu, jakim były dla mnie refleksje na temat opresyjności dyskursu publicznego tamtego czasu. Cios był tym dotkliwszy, że znalazłem liczne analogie do tamtej dekady, tamtych sytuacji.

Powszechne jest przekonanie, że parady równości mają na celu przesunięcie granic akceptacji dla pewnych zachowań seksualnych – zależnie od przyjętej optyki jest to działanie modernizacyjne cywilizacyjnie albo też destrukcja więzi społecznych. Są osoby tym zachwycone albo też zgorszone – o sile tego zjawiska świadczy to, że nie pozostawia ono nas wobec niego obojętnych. Jednak ci obyczajowi rewolucjoniści, mimo, że chcą przesuwać granice akceptacji, paradoksalnie osiągają ich trwalsze wyrysowanie. Mimo swej otwartości, pozornej, też budują getto.

Spotkanie z osobą, która jest słabo zorientowana w temacie i jej pytanie, czy parady równości to także uczestnictwo osób niepełnosprawnych? Nie – tu nie chodzi o równanie także dla tej grupy społecznej. A przy okazji refleksja, że dla nich aktywność seksualna jest jeszcze trudniej dostępna niż dla pełnosprawnych ( niektóre państwa refundują – rozumiejąc wagę tego aspektu człowieczeństwa –usługi czy tez rehabilitację seksualną dla niepełnosprawnych), ale o odbiegających od normy preferencjach. Bo tak naprawdę parady równości z równością niewiele mają wspólnego. Dla ich uczestników celem pożądanym jest bycie zaliczeniem do normalnych, wyjście z kręgu wykluczonych, egoistyczne stanie się jednym z wielu. Inni inni, tez wykluczeni? Niech pozostaną tam gdzie są, nienormalni, poza granicami akceptacji społecznej.

Przy okazji parad równości prezentują się także ich przeciwnicy – to przecież doskonała okazja do zaprezentowania racji za i przeciw. To już konwencja, schemat. Uczestnicy parad – jestem tego pewien – zachowali by się tak jak przeciwnicy parad, gdyby zapragnęliby w nich uczestniczyć zwolennicy bardziej kontrowersyjnych zachowań seksualnych. A może się mylę. Ale:

Czy widzieliście uczestniczących w paradzie tych, których podnieca ludzki smród? Czy w którejś paradzie szli koprofile? Widzieliście manifestujących zoofili? Byli tam nekrofile?  Pedofili pewnie dałoby się w tłumie znaleźć, choć raczej byliby tam incognito, bez manifestowania swych preferencji. Wszyscy ci nietuzinkowi – tak mniemam – gdyby tylko by się objawili zostaliby potraktowani tak samo, jeśli nie ostrzej i brutalniej przez uczestników parady, jak protestujący przeciw traktują biorących w nich udział.

Wystarczy lekko poszerzyć perspektywę, by dostrzec, że, wbrew temu co zewsząd słyszymy, parady równości to manifestacja zachowawczości, swego rodzaju konserwatyzm. Wyraziste wyznaczanie granic normalności. Jestem pewien, że ich uczestnicy też są przeciw dewiacjom seksualnym i nie zgodziliby się z tym, że każdy ma prawo do orgazmu na swoich zasadach. Nawet jeśli sobie tego nie uświadamiają, to są „normalni’ – cały czas. Jako karykatura, ale służąca za słup graniczny.