Albinosi z murzyńskiej wioski

Nobel dla Tokarczuk jest jak splunięcie w kleroojczyźnianą mordę. Nobel nie dla Wencla – tego od wywożenia lewicowego i nihilistycznego gnoju na taczkach, autora trylogii smoleńskiej; nie dla Rymkiewicza – pełnokrwistego wieszcza wymiotującego szkarłatem; nie dla obwieszonego jak choinka zagranicznymi tytułami szlacheckimi producenta gnuśno-infantylnych erotyków z ISBNenem na czole i święconką zamiast mózgu, lecz dla autorki, którą ojkofobiczny szlif każe stawiać znafcom literatury obok Elfriede Jelinek. Tylko nie doczytali do końca… Ale my – albinosi z murzyńskiej wioski dziękujemy Szwedzkiej Akademii. Nie będę się silił, aby wszyscy zrozumieli tekst, nie tym razem…

Wsiara

Szatan nie może wyjść z łona, ono wydaje na świat niewiniątka: białe i kolorowe. One nie wiedzą, że mieszanie kolorów jest grzechem, dopóki im nie wyłożą zakonserwowanej prawdy. Konsekrowanej prawdy. Dopiero w piekle, smagane prawicowym batem stają się aniołami – stróżami doktryny albo szatanami, które kończą na stosie lub na … krzyżu.

Jej oczy, czarne jak węgle i pełne blasku, kiedy się uśmiecha, usta pełne i wydęte, rozkoszne dołki w policzkach. I nosek w sam raz: ani za duży, ani za mały. Cera śniada, a włosy długie i kruczoczarne, jak u egipskich księżniczek. Ale to zwykły kopciuszek, kopciuch w zużytym i poplamionym fartuszku. Granatowym z białym kołnierzykiem. Zupełnie nieobowiązkowym i śmiesznym. Żenującym. To dlatego, że pochodzi z biednej i wielodzietnej romskiej rodziny. Ma na imię Matylda – też żenada, nawet pasuje kopciuchowi, ale nikt nie wymawia jej imienia. Wyłącznie ksywa: Wsiara, bo roznosi wszy. Dlatego nikt z nią nie siedzi w ławce. Won na koniec, Wsiara! Pani wstała z krzesła i przechodzi kontrolnie. Zatrzymuje się przy jej ławce. - Mmm! Wsiara, po co ciebie posyłają do szkoły? Jej śmiech jest skrzekliwy, choć nie wiem czy to właściwe słowo. Cała klasa rży na tę uwagę. Wykrzywiam usta, ale czuję niepokój. Nie wiem dlaczego, ale jakoś nie chce mi się śmiać. Potem rzucają w nią zgniecionymi papierkami, a pani udaje, że nie widzi. Patrzę na Matyldę jak się kuli i nie myślę - „Wsiara”. Nie wiem dlaczego, ale tak nie myślę. Czuję smutek. Wydaje mi się, że wszyscy są tacy.. obcy. Nie, to ja nie jestem normalny. Na przerwach dopiero dają popalić kopciuszkowi: plują, kopią i patrzą. Zawsze tak samo. Od tysięcy lat tak samo. Nie pomagam jej. Dlaczego jej nie pomagam? Nie pomagam jej. Co? Muszę ich naśladować, bo inaczej zatonę jak Wsiara. Czuję pierwsze ukłucie. Tak smakuje smagnięcie prawicowym batem. Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one – tak, tak… nie raz to słyszałem. A co jeśli nie potrafię? Będę wężem. Wąż w masce. Wyobcowany społecznie. Zaczynam rysować świńskich żołnierzy, którzy ścinają i wieszają. Skupiam się na kałużach czarnej krwi, aż papier przeciera się w tych miejscach. Podnoszę kartkę z rysunkiem i widzę prześwitujący promyk Słońca. Tyle krwi na marne. To mój snuff. Tyle krwi na marne…

Wtedy coś pęka i coś się rodzi. Na chwilę, by w logice, często zbyt prymitywnej i twardej być stłumione i zgniecione pod butem prawicowego parchu. A kiedy im wypaczą pojęcia i stare słowa zamienią w kamienie, wówczas bez wahania ciskać nimi będą tępo i na oślep. Ubodzy duchem, lecz bogaci w zaklęcia.

Nie poglądy, lecz rozumienie piekła stanowią o prawdziwej mocy pióra.