(bajka o wegetacji)

park będzie krył wiele tajemnic:

moje kości zmieszane ze zwierzęcymi

plastikowe kubeczki po piwie

zużyte prezerwatywy

(ludzie bawią się we wszystkich czasach

hedonizator, spiralne urządzenie

o wysuwanym ostrzu

pracuje na pełnych obrotach)

i brzydkie materie porzucone

przez psy i ich właścicieli

wokół ornych ławek

(jest tyle do żłobienia

że aż nie wiadomo, od czego zacząć:

imiona, lub tylko inicjały zakochańców

dzikie serduszka

wulgaryzmy)

nieco wyżej

poza zasięgiem wzroku smartfonerii

stanie sieć pomników. postaci w wiecznej walce

ktoś przez wieki będzie

chwytać drugiego za rękę

inny - ściskać karabin

pojawią się tablice, barbarzyńsko

przygwożdżone do drzew

na większości - zatarte inskrypcje

wystarczy, że powieje silniejszy wiatr

i z szumnych deklaracji wiecznej pamięci

nie pozostanie nic

(ile wyczytasz z faktury granitu

tyle twojego!)

niektórzy przechodnie będą się upierać

to nie tak, słowa zwyczajnie

przeciekły przez kamulec

wsiąkły w miąższ

i jakby zrobić nacięcie, podwiesić butelkę

- nałapałoby się trochę nowej treści

przynajmniej litr

ziarenko ciągle odbija się od gleby

park jeszcze nie chce się ukorzenić, zaistnieć

teren się broni, chce pozostać

czysty, pustką w fazie rozkwitu

(jakby ktoś złośliwy wylał wiadro chemikaliów

by ziemia podjałowiała!)

czekaj, niedługo pojawią się pierwsze chwasty

nie minie rok, a ktoś między pokrzywami

postawi tabliczkę z napisem SZANUJ ZIELEŃ