10

Wyszedłszy z jadalni do przedpokoju, Witieńka ujrzał tam nieznajomego pułkownika lotnictwa, który na zaproszenie Olgi Fiodorowny, aby się rozebrał i przy takim mrozie przynajmniej wypił herbatę, mówił, że wpadł tylko na chwilę po to jedynie, żeby oddać list.

- Witieńka, chociaż ty przekonaj towarzysza lotnika! Przyjechał z tak daleka, aż z Murmańska, przywiózł dla ciebie list i nawet nie chce wypić herbaty, - ze zwykłym dla siebie zaaferowaniem przekonywała matka, przytrzymując gościa za rękaw tak, jakby miał wyrwać się i jej uciec.

- Dobry wieczór! Połynin - przedstawił się lotnik, wyciągając dłoń. - Tak jest, generale! Rozkaz - to rozkaz! - żartując, zwrócił się do Olgi Fiodorowny i, wyjąwszy z kieszeni kopertę i wręczając ją Witieńce, zaczął zdejmować pilotkę i kurtkę.

W czasie, kiedy to robił, młody Bałakiriew spojrzał na list; był od Galiny Pietrowny i miał adres zwrotny: Murmańsk, hotel *Arktyka*. Pułkownik, zdjąwszy swoje wierzchnie zimowe okrycie, okazał się bardzo przystojnym, na oko może 35-letnim blondynem. Sądząc po jego odznaczeniach, był to człowiek bardzo zasłużony, i Witieńka, prowadząc go do salonu i przedstawiając swemu ojcu, nadal mu się przyglądał, nic nie rozumiejąc: jeśli Galina Pietrowna miała z nim coś wspólnego, to dlaczego go tutaj do niego przysłała z tym listem? A jeśli nic ją z nim nie łączyło, to czemu ten lotnik aż tak się stara: przywiózł list taksówką aż do samego ich mieszkania, mimo że to już prawie noc, i to w dodatku, jak sam to powiedział, wysiadłszy prosto z pociągu?

Połynin z kolei, przywitawszy się z Wasilijem Wasiliewiczem i zasiadłszy przy stole w oczekiwaniu na obiecaną herbatę, od czasu do czasu przyglądał się Witieńce. Ten, przeprosiwszy na chwilkę gościa, zasiadł na drugim końcu stołu i zaczął czytać list.

Fakt, że Galina Pietrowna to właśnie jego prosiła, by wrzucił do skrzynki kopertę już w Moskwie, nie budził żadnych podejrzeń co do adresata. List był do reżysera w sprawie czysto zawodowej. I Połynin wcale nie z ciekawości zawiózł go tutaj osobiście. Jechał z Murmańska z wieloma perypetiami - i zamiast 6 dni podróż jego trwała dwa razy dłużej: przez tydzień siedział na pokładzie statku, który utknął w krach u wejścia do Dwiny Północnej, więc pułkownik był zły na samego siebie i co i rusz przypominał sobie ten nieszczęsny list, który Galina mu dała przecież właśnie dlatego, żeby jak najszybciej dotarł do Witieńki.