- A... Galina, wróciliście już... A myśmy właśnie niedawno panią wspominali, - powiedziała Olga Fiodorowna. - Witieńki nie ma, jest w teatrze; teraz spektakle z powodu nocnych bombardowań zaczynają się już o drugiej po południu, zaraz po próbach, i dlatego może będzie w domu dopiero koło 8:00 wieczór.

- A jak się tam dodzwonić do tego teatru?

- Nie wiem, kochana, może niech pani tam do niego podjedzie, na pewno się ucieszy... - I w odpowiedzi na pytanie Galiny dokładnie objaśniła, gdzie jest ich nowa siedziba.

Ten cierpliwie-łaskawy ton, z jakim Olga Fiodorowna z nią rozmawiała, przypomniał jej wcześniejsze wizyty w domu Bałakiriewów, a zwłaszcza te śniadania, kiedy po nocy w sypialni Witieńki, piła poranną herbatę wraz z kochankiem i jego matką, która zwracała się do niej ni to jak do synowej, ni to jak do obcej, tolerowanej w ich mieszkaniu wyłącznie z racji synowskich fanaberii, i wcale nikomu niepotrzebnej, jak tylko przestanie go to urządzać.

Od tych wspomnień poczuła się tak nieznośnie, że aż zrobiło się jej niedobrze, ale zaraz poskromiła tę słabość i zagryzła wargi, postanawiając natychmiast pójść do teatru i za wszelką cenę właśnie tam zobaczyć się z Witieńką. Próbowała samą siebie przekonać - czego tak do końca nie była wcale pewna - że po prostu tam do niego tylko zwyczajnie ot, tak przyjdzie, a on zrobi dokładnie to wszystko, co jej w swoim liście tak solennie przecież obiecał. I nic więcej z tego, co między nimi dawniej było, już nie będzie - i być nie powinno.

Zawahawszy się przez sekundę, co zrobić z drzwiami, skoro dodatkowego klucza do nowego zamku sąsiadka jej jednak nie zostawiła, Galina Pietrowna machnęła w końcu na wszystko ręką: też mi wiele skarbów znajdzie w jej pustym pokoju złodziej! - zatrzasnęła je w końcu na angielski zamek i zbiegła schodami na dół.

12

Do teatru dotarła już w ciemnościach. Jeszcze w odległości może stu kroków od paradnego wejścia po obu stronach mrocznej ulicy stały wojskowe ciężarówki. Kończył się już ostatni akt. Bileterka w płaszczu i w walonkach, stojąca przy drzwiach na widownię, kiedy Galina Pietrowna powiedziała jej, że jest aktorką i przyszła do towarzysza Bałakiriewa, odparła, że dyrektor personalny siedzi teraz na sali, i, ostrożnie uchyliwszy drzwi, przepuściła ją, wsunąwszy za nią dodatkowe krzesło.

Na widowni było zimno - może nie tak, jak w foyer, ale mimo wszystko zimno. Publiczność, prawie wszyscy wojskowi, siedziała bez czapek, ale w płaszczach i półkożuszkach; nad rzędami unosiło się kłębami pary wydychane powietrze. Na scenie szła sztuka *Bez posagu*, i, patrząc na Larysę w białej koronkowej sukni z tiulowymi rękawami, przez które przeświecały gołe ręce, Galina Pietrowna cała aż się skuliła i objęła za ramiona. Na scenie panował mróz taki jak na ulicy. I czym są takie prawie gołe ręce, i te czerwone zgrabiałe palce, i konieczność grania bez względu na to, jak sama jesteś skostniała -  w dodatku grać tak, zmuszając zlodowaciałą w tych płaszczach i półkożuszkach widownię, by o tym wszystkim zapomniała - ocenić to mogła tylko aktorka.