Rozdwojenie, roztrojenie. Kiedyż ludzie wezmą się do kupy i zaczną myśleć samodzielnie?
Autor przywołuje wizję, zmuszając do refleksji nad własnym życiem. Życiem cudownym, bo po imadle przychodzi śmierć. Jest jeszcze ktoś, moim zdaniem najważniejszy - obserwator.

Pani Emilia Pieńkowska, po serii publikacji marynistycznych, które powiodły ją szlakiem absurdu - po wodzie w takich warunkach zawsze pływa się zygzakiem, opisuje niemoc.

Ktoś kiedyś powiedział - chamskie mordy. I ten moment mógłby zniknąć, gdyby nie to, że jako społeczeństwo znaleźliśmy się w imadle, nakręcanym strachem.

Czy wszystko mogło by zniknąć? To już jest pytanie do Pana Boga.
W zasadzie tak, tylko po co?
Niech sobie siedzi - w siodle.

- A my tymczasem, panie Heniu - na wódeczkę.

Pięknie, poetycko i rzeczowo.

Rozdwojenie jaźni... i tak w społeczeństwie dzieje się naprawdę. Do czego to doprowadzi? Gdzie rozum, gdzie refleksja?

Wielorako odbieram.
Może i dobrze...