Schody skrzypiały pod moimi stopami, 

tak drżąco stąpałam długim korytarzem; 

biegłam niedaleko, w nieznaną swą przyszłość, 

biegłam, tchnięta ponaglającym nakazem. 

Intymność paraliżowała me ciało, 

myśli burzyły, jak natrętna mórz fala; 

wiedziałam doskonale, że jestem blisko, 

wiedziałam, że ktoś mnie fiołkowo zniewala. 

Za mahoniowymi drzwiami ujrzałam twarz, 

rozmawiającą, rozsyłającą ciepło; 

promieniem zniewolona, wpatrzona w niego, 

czułam, jak wrzeciono lat we mnie pękło. 

Po raz pierwszy cudny, różnobarwny motyl, 

zatrzepał magią w zimie, skrzydłami lata; 

coś do mnie cichutko mówił, tańczył we mnie, 

wiedeńskim, modrym walcem, Johanna Straussa. 

Skąpana jego lawendowym spojrzeniem, 

płonęłam od środka, niegasnącą świecą; 

brnąc myślami tabu, tak zakazanymi, 

ku przestworzom, gdzie marzenia migocą. 

Jak uśpiona Etna budziłam się ze snu, 

chłód pozostawiając bez żalu, daleko; 

by go czuć, drobinkami małymi chłonąć, 

by zakwitać, przy lazurowym wybrzeżu. 

Istniałam pod wodami szmaragdowymi, 

Oddychałam bielą, nie dusząc się wcale; 

gdy bez ostrzeżenia nakryła mnie fala, 

pod naporem której, byłam oniemiała. 

Tafla przezroczysta spod stóp mi uciekła, 

z braku powietrza, zdradliwe poczułam dno; 

nie potrafiąc się odbić od tego piekła, 

zraniona i opluta, przez okrutne zło. 

Nie umiejąc wybaczyć czerni błękitu, 

krztusząc się smakiem, ostatniej kropli wina; 

tak chciałam swe życie na nowo ułożyć, 

czar prysł złudzeniem, nim minęła godzina. 

Kiedy z nostalgią w sercu przez lata całe, 

siadam zamyślona, skulona w fotelu; 

stawiam stopy, na starych schodach drewnianych, 

myśląc o lotnym motylu, sprzed lat wielu. 

Nigdy, nigdy więcej się nie powtórzyła,  

ta chwila niesamowitego olśnienia; 

nigdy więcej, nie czułam powiewu fiołków, 

tak kwitnących w transie, aż do zatracenia.