Jest też trzecia, egzotyczna /by nie powiedzieć kuriozalna/, na nasze nieszczęście bardzo często uczęszczana przez Twórców tropinka w świecie dzikiej dżungli zwanej literaturą: karkołomna perć dla tych, którzy o swego Czytelnika dokładnie wycierają nie tylko swoje pióro i tzw. *obleśną gębę*, ale i, za przeproszeniem, własne... /buty/. To wszyscy ci szan. Autorzy, którzy działają na zasadzie klinczu sado-maso; musisz mieć w sobie z jednej strony ducha XVII-wiecznego markiza de Sade /zaś z drugiej pokornej służki jaśnie pana/, żeby taka więź na linii Pisarz - Odbiorca mogła mieć jakieś widoki na trwały pat. Takim właśnie podejściem posługują się - z lepszym lub gorszym rezultatem finansowym /bo przecież nie artystycznym!/ - ci, co sycą rynek czytelniczy stricte pornografią, krwawym młynem zwanym thrillerami, kryminałami oraz każdy taki jeden z drugim poeta, któremu *normalnie zwisa*, że /np. w sieci/ czytają jego teksty także drobne dzieci.

Powtórzmy: jako Siewca m u s i s z wiedzieć, jakie ziarno siejesz! Biblijne Słowo nie jest przenośnią. Język ma moc stwórczą: to co myślisz /przy pomocy słów/ i co mówisz /posługując się określonym słownikiem/ - to wiatr, który jak bumerang nieomylnie powraca - i uderza w nas wszystkich z potrojoną siłą.

Nie chcesz w to wierzyć? A czym skutkowały mowy np. Hitlera? Przemówienia - to gatunek literacki.

Nie szastamy słowami, jakby to były nic niewarte śmieci. Czytelnik nasz zasługuje na szacunek i respekt nie dlatego, że ktoś sobie tak to właśnie ubzdurał - a dlatego, że twoje słowa mają nie tylko siłę, podnoszącą ludzi z kolan, ale też moc zniszczenia.

I tego tematu jasnego jak to Słońce na niebie nie będziemy przecież wałkować w nieskończoność, zatem pora przejść do następnego, bardzo interesującego zagadnienia krytycznoliterackiego.

CO SIĘ DZIEJE Z ODBIORCAMI, KIEDY POETA STOI W MIEJSCU?

Zanim jednak co, poproszę moich szanownych Czytelników, by zapoznali się z twórczością wybitnego /często porównywanego z Marcelem Proustem/ polskiego malarza i pisarza, Bruna Schulza.