Trawestując Mistrza, powiemy:

Kiedy, poeto, w miejscu stoisz

i płodzisz strofy wciąż te same,

biedny czytelnik ma przystanek...

i z innym już autorem ból swój koi.

To nie ty Odbiorcy, a on tobie wyznacza poetyckie standardy, i albo do nich dorośniesz - albo świat o tobie zapomni. Los porzuconych przez swoich fanów artystów powszechnie jest znany:

- światowej sławy piosenkarka i aktorka kina amerykańskiego, Judy Garland, odsunięta od sceny w wieku -dziestu lat odeszła w alkoholowy niebyt;

- tłumaczony na wiele języków Jerzy Kosiński

/którego ostatnimi słowami były: *Kładę się teraz do snu na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością.*/

skończył w Nowym Jorku z plastikową torbą na głowie, i milion kolejnych, tym podobnych przygnębiających przykładów może sobie podarujmy.

Nikt nie chce być sam, samotny, osamotniony, porzucony. Rosyjski XX-wieczny filozof, Borys Wyszesławcew, twierdził, że człowiek jako homo socialis jest istotą społeczną, ściśle uwarunkowaną przez własne środowisko tak rodzinne, jak sąsiedzkie, kulturowe, religijne itp., itd., i bez bliskości stałego partnera, przyjaciół, fanów, swego *stada*, kościoła zwyczajnie duchowo i cieleśnie po prostu obumiera.

Jeżeli jako twórca chodzisz po świecie Bożym kompletnie wyautowany, gwiżdżąc na to, co o twoim dorobku myślą inni, jeżeli odcinasz się od własnej widowni, blokujesz ze sobą wszelki kontakt i żyjesz zapuszkowany w swojej własnej wieży słoniowej etc., etc., to znaczy, że... masz spory problem z samym sobą??

Pora wreszcie zrozumieć: to Odbiorca rozdaje wszystkie nasze karty.

TO GDZIE JEST TUTAJ MIEJSCE DLA AUTORA?

Nigdzie. N I G D Z I E. Pisarz - podobnie jak wszyscy inni artyści pędzla, dłuta, batuty, kina, cyrku, tańca, sztuki garncarskiej czy bel canto - jest człowiekiem, za wszelką cenę pragnącym zachować swoją anonimowość, i zrobi wszystko, by tej anonimowości do upadłego bronić wprost jak tygrys. To stąd się biorą te wszystkie wymyślne artystyczne pseudonimy, awatary, nicki, doklejone wąsy, odmłodzone focie, silikonowe usta i podretuszowany w blurbie, zawsze olśniewający życiorys.

Co nie wyklucza przecież n o r m a l n y c h relacji z ludźmi: spotkań autorskich, uczestnictwa w wideokonferencjach, prowadzenia wirtualnej korespondencji, życzliwej tolerancji dla głosów nie zawsze przecież łaskawych, wywiadów w mediach itd., itd.

Co bardzo znamienne, całkiem inaczej zachowujemy się jako autorzy, i całkiem inaczej - jako Czytelnicy. Spójrzmy chociażby na to nasze własne kameralne podwórkowe publixo. Po publikacji tak przez nas wychuchanego, wypieszczonego tekstu wręcz *czyhamy* na bodaj cień jakiegoś /wyłącznie pozytywnego/ odzewu, na cień cienia - i wszystko gra...

do czasu, aż ktoś z komentujących tak nam z grubej rury dowali za przecinki, za nie taki zapis, za poglądy, za przynależność, za dziadka w wermachcie, za.., za... i za..., że aż przysiądziesz! - a wtedy strzegł ich Bóg!

Co jako Czytelnik /będąc jednocześnie Autorem/ robisz? To samo? Dowalasz z rury jeszcze grubszej?

Jako ludzie mamy tysiąc Janusowych twarzy: jednocześnie jesteś ojcem rodziny, handlarzem nieruchomościami, prezesem miejscowego kółka AA, poetą, parafianinem, obywatelem, karciarzem, Polakiem, kibicem łódzkiego *Kolejarza*, synem, sąsiadem itp., itp.

Nie może jednak tak być, że dla siebie masz jedne, a dla drugich całkiem inne standardy. Nie możesz oczekiwać, że wszyscy będą ciebie po rękach całować, a ty w podzięce każdego potem przetrzesz przed sitko.

Złota reguła etyczna brzmi: *Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.*