Dlaczego nazwano tę zasadę *złotą*?

Bo jest ona obiema naraz tablicami Mojżesza z ich *Dziesięciorgiem przykazań*, które w każdej absolutnie w k a ż d e j religii na Matce Ziemi brzmią i-den-tycz-nie. Zamiast od kołyski uczyć maluśkiego człowieka wszystkich tych dla nas-śmiertelników tak trudnych do przestrzegania /patrz liczby osadzonych na całym świecie/ nakazów, wystarczy, byś zapamiętał i wdrożył we własnym życiu tylko to jedno złote:

*Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe!* Nie czyń!

Nie możesz:

a. oczekiwać od nikogo wsparcia, skoro sam nie wspierasz;

b. nie możesz liczyć na koleżeńskie podpowiedzi tam, gdzie sam niczego nie podpowiadasz;

c. nie możesz być wolny, kneblując innym usta;

d. nie możesz oczekiwać chóralnego aplauzu tam, gdzie sam milczysz jak głaz;

e. wycofując się z życia, nie możesz chcieć, by ktoś ciebie do niego zapraszał;

f. etc., etc. aż do zet

- i mądrej głowie dość dwie słowie.

Warunkiem fundamentalnym jakiejkolwiek kooperacji /której wszyscy na tym padole łez tak przecież łakniemy/ jest zgodny współ-u-dział. Nie da się zbudować Wieży Babel - tych schodów do Nieba - tam, gdzie myślisz w jednym języku, mówisz w całkiem innym, a za plecami wybranych /z niejawnej Czarnej Listy/ ziomali blokujesz, podstawiasz im nogi i stawiasz minusy.

Co smutne bardzo, to wcale nie Czytelnik jest tym głównym w całym tym pieprzniku winowajcą - a Ty, kochany Autorze.

Nasi Odbiorcy, czytając nasze teksty, zachowują się bardzo przyzwoicie: zadają sobie fatygę i, wybraną ulubionego swojego Pisarza książkę od deski do deski przeczytawszy, odnoszą ją z powrotem do wypożyczalni - po czym z nabożną atencją sięgają po następną.

To my-anonimowi Piszący publicznie t u t a j urządzamy sobie nawzajem taaaaaakie pośmiewisko.

A dziateczki na to patrzą.