- Nie ma już naszego Rudego - zawodził Saakaszwili.

- Nie trzeba. Grześ. Będzie  nowy - pocieszał go dowódca.

- Co on tam tak długo robi? - zastanawiał się.

- Wejdziemy do środka. Nikt nas nie zauważy. Tylko trzeba cicho - mruczał Tomuś.

- Nikt cię nie pytał o radę - Janek pochwycił kiełbasę i gryzł, chociaż była gorąca.

Niebo oblekły gęste chmury. Słońce stało się żółtawe, liche i migotało niczym kontrolka oleju. Uderzył grom. I wtedy, w jego blasku ujżeli strażnika na wieży. Jak ściąga spodnie, ujmuje sterczącego nudla, prowadzi do nieuniknionego wytrysku.

- Co on tam robi? - zastanawiał się Saakaszwili.

- U nas w partyzantce - zaczął Tomuś, ale nie skońćzył.

- Cicho. Mogą nas zauważyć.

Podczołgali się.

Janek wszedł w bramę. Okazał zdziwienie na widok Gustlika, który dojeżdżał jęczącego Niemca. Przez chwilę wyglądało to tak, jakby nie było wojny.

- Gustlik. Kończ - ponaglił go.

- Ain moment. Jeszcze nie pora - plutonowy poprawił pozycję i dojeżdżał dalej. Szlafrok Germańca już całkiem zjechał i taplał się w kałuży. Na jego udach sterczała gęsia skórka.

- Kto jest jeszcze w środku - Janek przysunął się i ściągnął spodnie.

- Tylko ja, strażnik i kapitan Merle - Niemiec zużył resztkę słów. Po chwili nie mógł już nic powiedzieć. Jan wsunął członek w jego usta i zakneblował go.

- To jeszcze nie to, co u nas w partyzantce - zawyrokował Tomuś.

- Cicho. Nikt cię nie pytał o zdanie - Uspokoił go dowódca.

Saakaszwili odwrócił wzrok. Ścisnął mocniej szablę. Wahał się.

- Rudy. Nasz kochany, stary Rudy - kwilił.

- Grześ. Wejdź do środka i poszukaj tego Merle. Jeśli się uda, to weź... Z resztą, nie będę ci tłumaczył. wiesz co masz robić - Jan miał wzrok mętny, pozornie obojętny. Dochodził.