Pewnie dlatego, że znowu od paru ładnych dni wiał nieobliczalny wiatr typu wicher halny; zapewne przez to, iż po raz kolejny obejrzałam dokumentalny thriller „Halny”: tak w celu reminiscencji i zarazem ponownej konfrontacji z doskonale znanym mi od wczesnego dzieciństwa zjawiskiem, to poczułam oraz odczułam, to co odczułam i poczułam...

Jednak fotografia, która w określonym momencie została tu zademonstrowana wcisnęła mnie w siedzisko przed laptopem. I kazała się przed nią [fotką] odruchowo przeżegnać z równocześnie wymamrotanym pod nosem kresowym zaklęciem: „Zgiń, przepadnij, maro przebrzydła!”

Bowiem czegoś podobnego, naturalnie oprócz najdziwniejszych awatarów, bardzo dawno nie widziałam, zatem w świetle niniejszego tak mniej więcej wyglądały osobiste wrażenia:

a) najpierw szok niczym na widok ducha [a zdarzyło mi się zobaczyć dawną szkolną Koleżankę na wielickim cmentarzu 2 sierpnia 2014 roku około godziny 14:00] po czym:

b) autentyczny przestrach w momencie, kiedy przed oczami ukazało się – ni stąd ni zowąd – trupio blade, choć rozmazane kobiece oblicze: twarz przesłonięta czarnymi okularami, otoczona - przypuszczalnie siwymi lub na jasno ufarbowanymi - rzadkawymi kosmykami, żółtawo wyszczerzona. Po prawej stronie postaci, czarny pies – istny towarzysz: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hekate

Opisana pogoda lubi płatać niemiłe niespodzianki, scharakteryzowaną aurę można tolerować bądź nie [mnie akurat nie przeszkadza, gdyby nie wahania ciśnienia] ponieważ lubię zapach deszczu z pluskiem jego kropel.

Nie lubię jednak tego rodzaju widm, o których napisałam niegdyś w jednym ze swoich wierszy [18.10.2017]:

Ludzie źli zawsze starzeją się brzydko -

a jesień jest taka piękna

i po niej zima bywa że bez grama śniegu -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

W srebrnych prześwitach konarów uśmiechnięta dusza drzew

nadprzeźroczysto - - -