Jak wyglądała w 2013 r. jakakolwiek praca na akord /tutaj w cenie złotówki za 15 kg na 1 skrzynkę/? Np. przy rozbiórce /np. tuszki kurczaka/
na części pierwsze?

Tak samo, jak wyglądała tysiąc lat temu? Jak wygląda dzisiaj - i będzie wyglądać za lat tysiąc, bo żaden automat nie rozbierze (patrz nagłówek) niczego tak, jak zrobią to czyjeś na akord zatrudnione darmowe ręce.

Masakra

Parafrazując słowa Poetki

20 gr
z każdego zdjęli
skarżyć się? komu?

W czyim imieniu milczącego "my = wy" zabiera głos Autorka?

W imieniu biernych trybików?

(patrz tytuł cyklu)

Tekst napisany w 2013. Stawki płacy z roku 2010.
Głęboka chłodnia - lodowata woda na ścianach, posadzce.
Kurczaki i normy - 10, 9, 8, 7. Skąd normy? 10 - to 10 małych tusz, które mieściły się w jednym pojemniku. 7 - największe, takich 7 mieściło się w identycznym pojemniku. Rozbiór siódemek był więc marzeniem pracownic - za złotówkę kroiły mniej sztuk.
Najdroższa część kurczaka to filet z piersi. Z tych najmniejszych, najmniejsze filety. Kobiety zatem przy dziesiątkach najwięcej się napracowały, a cięto im w zamian akordową stawkę. Po podzieleniu kurczaka, lodowatą wodą gumowymi wężami, myły opróżnione pojemniki. Zapelnione zaś pociętymi już kurczakami, obkładaly lodem.
Ich ręce - bordowe od zimna, powykręcane reumatyzmem... Żal patrzeć.
Rozbiór drobiu był jedynym z elementów firmy, w kt pracowałam w 2010 roku, w dziale marketingu. Po roku nie podpisałam kolejnej umowy.
Nowi pracownicy rozbioru najczęściej rezygnowali po 3 tyg., ewentualnie po 3 dniach. Kilka kobiet (najsilniejszych, albo najbardziej zdeterminowanych) pracowało ok 3 lat.

Szkoda gadać...

*jednym , a nie jedynym. Telefon i jego funkcje robią psikusy.

A co do trybików - bierne?
A jakież lobby stanowią trybiki? Kto ich głosu słucha?

Moje pytanie, w czyim imieniu wypowiada się Autor, było z tych retorycznych, bo każdy sam i beze mnie widzi, że jest to tekst w obronie milczących zastraszonych trybików.

W tym samym mniej więcej czasie pracowałam jako opiekunka niepełnosprawnych przez 24h/24h/7 dni w tygodniu/30/dni w miesiącu/365 dni w roku za 200 zł miesięcznie (patrz moje "Zapiski z pogranicza" na www.latarnia-morska.eu/proza)

Chętnie to robiłam, bo przecież nie zostawisz na pastwę losu 76-letniej na wózku inwalidzkim samotnej po wylewie babci tylko dlatego, że Polska odzyskała niepodległość

W Zachodniopomorskiem, gdzie wtedy mieszkałam, wieś była przede wszystkim popegeerowska, i kiedy te potężne wielosethektarowe farmy poupadały, ludzie stamtąd stanęli na krawędzi przetrwania,

i nie było w Polsce N I K O G O, kto by się choć jakkolwiek przejął ich losem!

Żeby przetrwać, kłusowali dziką zwierzynę, kradli prąd, podpinając się pod słupy elektryczne, zbierali grzyby i jagody nie w swoim lesie, rozbierali nieczynne i czynne tory kolejowe, kradli żeliwne pokrywy włazowe sieci wodno-kanalizacyjnej, młodzi masowo emigrowali na Zachód, a kobiety szły "do roboty" jako tirówki.

Rachunek tych krzywd nie został do dzisiaj wyrównany!