Wołyń

O świcie łu­ny pożaru upowskiej nienawiści

Opętaniem wrzeszczały “ Śmierć Lachom”

I definitywnie zabrały życie Polaków    

W lot ognia świątyń i krzyży znaków   

Pianie koguta – ogłasza proroczy poranek

Prawda życia znika wśród rąbanek  

A krew jak woda w strumieniu płynęła  do Źródła   

Nienawiść wroga cieniem osiadła   

Na ziem­i skrwawionej posąg - ostoja się wznosi   

I krzyżem jak słońcem krople kłosi

Wzbudzone tchnienie snuje na niebiańskie ogrody   

Tam zażywają zbawczej swobody

Z tej ziemi bierzemy garstkę heroicznych czynów   

Miłość Pol­ski – Jej córek i synów

I niech prowadzą za rękę, przyjaciele wiary

We wspólne światło zbawczej ofiary