delikatny cuchnący chrobotaniec

za ścianą zaśnięcia

pazury wydziergane z nieznanej przyczyny lęku

ranią podświadomość

zrywają ostatnią nitkę łączącą z zewnętrzem

pod sklepieniem umysłu

gniją kolorowe gwiazdki

spadają strzępki zwęglonego lśnienia

inny dźwięk

stukających trupiocegieł

ze spleśniałym nalotem nieuniknionych zdarzeń

tworzy ciemną jamę z rozkładem cieni

nie możesz uciekać

strach wycisnął całą tubkę

na katafalk z twardych grudek popiołu

leżysz rozkrzyżowany

przyklejony

dodatkowo przebity szpilką

jak martwy motyl z urwanym szybowaniem

przeszła miękko przez calutki wczorajszy obiad

*

to wychodzi z otworu

szelest i darcie materiału

szmaciana lalka

trzyma igłę z nawleczonym oślizgłym jelitem

bardzo cienkim

różowawym jak krem ciastka tortowego

pocerowany uśmiech ze skrzepłej krwi

ukazuje resztki dziąseł

czujesz nurkujące ostrze w galaretce źrenicy

jakby chciało zaszyć widzenie

wspomagając się ciemną plamką

gałkę wyjmuje łyżeczką wydzierganą z włóczki

utwardzonej krochmalem

ze sproszkowanych zadów starych ropuch

ściekają z niej warkoczyki spazmów bólu

po dyndającym nerwie wzrokowym

kolejny uśmiech skrzypi trelem

białych i czerwonych krwinek

z nutką ob

oraz flagą

uplecioną z wianuszka wiolinowych żył

słyszysz ciche

bulgoczące melodie

kiszki grają żałobnego marsza

w karawanie brzucha

a serce pulsuje hymnem państwowym

to szmacianek patriota

wymierza karę

za niewłaściwą ścieżkę snu

też kochasz ojczyznę

ale nie tak i nie teraz

barwne gałganki

stają się nagle sztywne

stężeniem pośmiertnym skalpela

słyszysz trzaski usztywniania

a w bezzębnej jamie wyrastają ostre zęby

czujesz słodki odór

stęchłych zbutwiałych szmat

są silne

rozwierają twoją szczękę

wślizgują się pod kopułę podniebienia

dławią oddech

reszta przygniata wokół

ciężarem klaustrofobii i duszności

większość szmaciozwłoka

wygryza tunel poprzez pępek

i znika w czeluściach torsu

mości się i wierci we wilgotnych flakach

wywraca żołądek na lewą stronę

nabija sobie guza o żebrowany sufit

dureń

chciał rozprostować gałganki

stając nieroztropnie słupka

dodatkowo charczy wierszem

o kuźwa mać durny świat

gdyż nieznana pestka z treści

utkwiła mu w przełyku

ostatkiem sił

grzebie w szmacianym gardle

jednocześnie rozszarpując

nikłe wnętrzności szansy przebudzenia