poważna sprawa - glina, żebro,

figowy listek i syk gada.

drzewo poznania przy nadziei

i ciekawości eskapada

poza granice wyznaczone.

w efekcie - piekło, mąż i żona.

i jeszcze łachy wstyd okryły,

by wszystko stało się zawiłe,

jak zygzak węża i jak droga

ucieczki tam, gdzie nie ma Boga,

zakazów, tabu i Edenu…

poważnie pytam: czemu? czemu?!

trefny genotyp populacji

w nim zmutowany gen ekspiacji?

w śmiech mi ucieka wąż wspomniany,

czkawką odbija stare żebro.

miałam mieć raj, a cztery ściany

niewolą echa: myślę - ergo

śmieję się zamiast, zamiast płakać,

bo nie wiem kto nam figla spłatał,

dając i jabłko, i apetyt;

menu i rygor ścisłej diety.