zza zapuszczonych szarych niespranych

pozostałości chwil zasłon smogiem

wpisanych w sploty starej koronki

przędą uroki

w bezzębnych ustach mamląc przepisy

na postny obiad z kaszy jaglanej

w okrasie muchy z pajęczej sieci

rankiem wyrwane

miejskie szeptuchy

moszczą na grzędach w ścianach kamienic

twarze wtopione w okienny portret

chociaż o życiu już zapomniały

na pamięć znają każdą sąsiedzką

farsę lub dramat

w zamierzchłych czasach sprzedane diabłu

zamiast rodziny koci chowaniec pozwala

nieraz na dotyk jakiś i iskrę z grzbietu

na dłoń upadłą

gdy noc zapadnie szlafroków poły

rozpięte w dłoniach jak skrzydła gacków

by z parapetów lotem ślizgowym pod

księżycowym odlecieć rauszem

na miejski sabat

kiedy nad ranem umierają tuląc do siebie

szkielety kocie poznać to można

jedynie po tym że kamienicom

ślepną oczy