podupadanie, cała masa skarleń. warto

uczyć się rdzy, kurzu, krasnaliad,

poznawać nawet najbardziej absurdalne zjawiska,

zdarzenia przywleczone z mitów i bajek.

jest nas coraz mniej. w sobie samych. skóry

— niczym za duże płaszcze, albo swetry

podkradzione olbrzymom.

cherlacizna ogarnia nawet dokumenty.

deaktualizujemy się na potęgę, nasze tyciuchne

dowody osobiste pamiętają czasy Bieruta.

mikroskopijny świat, w którym musimy się

dopełnić. krople rozbryzgujące się o chropowatą

powierzchnię kamieni na skalniaku. odchylenie głowy

i splunięcie z nadzieją, że zgasi się tym Słońce.

(tak, nawiązuję teraz do listu pożegnalnego Stachury

— jakby ktoś pytał)

z ostatnio poznanych historii najbardziej

rozbawiła mnie ta o starym żołnierzu

dogorywającym w zakładzie opiekuńczym.

ciągle przywoływał dziewczynę, którą znał

we wczesnej młodości (nie żyła już od kilkudziesięciu

lat, o czym nie mógł wiedzieć).

i przyszła którejś nocy, na pograniczu. półwidzialnica.

ćwierćśniara. ćwierćzmyślucha. była dokładnie

taka, jaką zapamiętał. odwróciła jego bezwładne

ciało. posadziła dwie dobrze ukorzenione szczepki.

w głębokiej odleżynie. fajny obrazek, prawda?

jakoś tak cierpko. nikniemy, zostają nam jedynie

tego typu opowiastki. krzyczę, więc powinno ci być miło.

ciesz się, bo jeszcze nikt nigdy tak cię nie

zwyzywał. zła ogrodniczka obsiewa grządki

plastikiem — zaczynam nową dykteryjkę.

śpiąca królewna w lunatycznym transie

drze paznokciami w wieko trumny.

— następna czerń. komuś wycięto serce, którym

potruły się psy. jestem prawie jak Perrault,

tylko że moi, ledwie widzialni bohaterowie

kończą gorzej, niż tragicznie:

topią się w parapetach i blatach biurek

(kto zdoła utrzymywać się na powierzchni słowa

dłużej, niż kilka minut?).

kłamałem o tej cierpkości. poszukaj w kuchni.

nie mam żadnych przypraw poza solą.

dobrze wiesz, do czego chcę nawiązać.