pisałem cię zielonym atramentem 

moim piórem  

myślałem że 

gąszcz na ścieżki  

wodopoje alejka 

my dwoje 

zgubiłem  

z pretensją do wieczności 

wzgardziłem długopisem 

w konwulsjach miłosnych na naszej polanie 

ogień szalał we wnętrzu 

cóż poza kontrolą 

pamięć 

może to faktycznie rzucona butelka 

z zaglądającym słońcem 

albo niedopałek z konsekwencją żaru 

najbardziej płonęły jednak  

twoje włosy 

z żalem ubolewam nad zwierzętami 

uciekającymi w popłochu 

nawet nie musiałem posypywać głowy  

popiół 

opadł na mnie z nieba 

kikutom drzew  

wciąż powtarzałem 

przebacz 

deszcz lunął gorzkimi łzami

poniewczasie 

zgliszcza zamienił w błoto w którym brodzę 

tędy i owędy 

odwiedzając przeszłość 

ale czy na pewno 

kiedy buciorami 

depczę świeże pędy