Władysław Łopian rozwiązał zagadkę świata
tak dużo
- z miłością i zaufaniem - Tekst 148 z 254 ze zbioru: okolicznościowe
| Autor | |
| Gatunek | poezja |
| Forma | wiersz / poemat |
| Data dodania | 2022-05-26 |
| Poprawność językowa | - brak ocen - |
| Poziom literacki | - brak ocen - |
| Wyświetleń | 736 |
~~
Jesteś obecną w moich wspomnieniach
obrazem bliskim, niezapomnianym,
w sercu noszonym z wielką tkliwością.
To Twoim głosem słucham pociechy,
gdy mocno pragnę w chwilach zwątpienia
znaleźć lekarstwo na własne troski.
Mateczko moja ..
Dawno odeszłaś już z tego świata
w miejsca nieznane, lecz gdzieś tuż obok
- we mnie wciąż żyjesz w troskliwym bycie,
spiesząc z pomocą, gdy Cię zawołam ..
Jestem niezmiernie rad z tych odwiedzin,
mających w sercu wciąż swoje miejsce,
duchem splecionych z podświadomością
mojego bytu ..
~~
https://youtu.be/gq532C1XkJQ
nowe teksty
(patrz oba tytuły)
zabijają to, co w miłości jest jej istotą:
c o d z i e n n e konkretne /duchowe i rzeczowe/ wsparcie.
Spóźnione nad trumną laurki, wieńce i wianuszki śp. Matce potrzebne są już tylko do tarcia chrzanu.
Tekst przegadany, bez iskry miłości
Dawno odeszłaś juź z tego świata
Serce nie sługa
A język jak ta łopata lata
Mój komentarz dotyczy - jak zawsze - nie Autora, nie Jego Matki, nie ozdobników okołotekstowych et cetera, et cetera, a li tylko /i wyłącznie/ samego tekstu