gwiazdy rozsypały się już po niebie; niby złote piegi

zrobiły z nocy ogromną twarz żałosnego dziecka –

- część z nich układała się jakby w grymas

nieporadny księżyc błąkał się we mgle

i nie mógł znaleźć dla siebie miejsca

odbijało się od niego przeciągłe wycie; chyba gromady wilków

od rzeki ciągnął chłód – zapychał nam dziurki w nosie

sprawiał głupią i krótką przyjemność naszym brzydkim mordom

bo była połowa lipca, czyli gorąco i parno nie do zniesienia

nieśliśmy na ramionach jakiegoś ciężkiego skurwiela

jego postrzelone ramię trzymało się na ciele jak nadłamana gałąź

i zanim donieśliśmy go na skraj lasu: odpadło i zadudniło o ściółkę

zajebaliśmy go za to, że zabijał

stał z karabinem w ręku, w kamaszach i spłowiałym mundurze

i zabijał

gdy rzucaliśmy nim o rozmiękłą po wieczornej mżawce ziemię

słońce wtórowało nam rozległą brzoskwiniową plamą

kolejny upalny dzień stawał na palcach, rozciągał się i ziewał

po kilku godzinach wróciliśmy do naszych

historia zaczynała się od nowa