Jeśli mnie kiedyś przestaniesz kochać,

Nie mów mi o tym nawet spojrzeniem.

Pozwól rozpłynąć się w twoich oczach,

Jeszcze raz otocz mnie ramieniem.

Niech twoja twarz się wypogodzi

Tak, jak za czasów narzeczeństwa,

Kiedyśmy byli szczęśliwi, młodzi

I rozpaleni iskrą szaleństwa.

Wspólny świat dawał nam upomnienia

I oczekiwał od nas więcej.

A myśmy biegli bez wytchnienia

Pod wiatr po szczęście i nieszczęście.

Czasem nas deszcz majowy zrosił.

Potem rozpłakał się jak dziecko.

Stukał do drzwi i bardzo prosił,

Żeby go wpuścić za próg na wieczność.

Burze też do nas przychodziły,

Jedna po drugiej wieczorami.

Ciskały gromy, po ziemi się wiły

I podpalały świat pochodniami.

Noce rozświetlał księżyc w nowiu

Rysunki twarzy i sylwetek.

Wróżył nam z ręki zanim powiódł

Prosto do nieba marionetek.

I słońce też świeciło mocno,

I pozwalało nam się ogrzać.

Kosztowaliśmy życie w kroplach,

By w końcu dać się wzajem poznać.

W kalejdoskopie przemijania

Krążymy wokół przeznaczenia.

Nie mamy nic oprócz kochania

Tego, co zmienia się i nie zmienia.

Nigdy mnie nie przestaniesz kochać,

Mówisz mi o tym co dzień spojrzeniem.

Już nie rozpływam się łzą w twoich oczach,

Kiedy otaczasz mnie ramieniem.