kochał poezję nade wszystko

lecz tym razem zgotowała prozę życia

trafił na zaborczą

pełną złudnych deklamacji

przydusiła zakrwawioną przerzutnią

z ostrymi zębami rytmu

oraz tego co autor miał na myśli

co jeszcze bardziej ugruntowało zwątpienie

gdyż nie znał przesłania

sprawnie i boleśnie przerzuciła go w głąb siebie

przywiązując ręce cierniową średniówką

jedno co mu pozostało

to odchylać głowę do tyłu

by ujrzeć nad sobą drabinkę wersów

oraz jasny prześwit u góry

jednak rymy częstochowskie

były przesadnie dokładne

co chwila spychały głowę w przeciwną stronę

odbierały nadzieję

czuł wokół gęstą aurę wiersza

niespieszno wirował umysłem twórcy

na kolistych ściankach

dostrzegał freski

rymów średniówek przerzutni

oraz delikatnych acz mocnych pajęczyn poezji

spowijały zewsząd ciężkim całunem

poetyckiej klaustrofobii

stawiały uparcie

niedokończoną kropkę nad i

nie wiedział

jaką rolę w tym wszystkim odgrywa wiersz

a jaką on

może muchy?

jednak po pewnym czasie

zaczęły w nim narastać sprzeczne odczucia

tym bardziej że rozpoznawalne przesłanie

coraz bardziej chłonął umysł

lecz nie do końca zrozumienia

które można bez przeszkód i za nic

deklamować

spojrzał jeszcze raz w górę

wtem zupełnie nagle nie poczuł więzów

mógł zacząć wędrówkę

szczebel po szczeblu

wers po wersie

na jednym z nich powyżej

przysiadła metafora

nakazała że ma nie zwątpić

a zatem nie zwątpił

bo cóż innego mu pozostało

nagle jakby wiedział

że tam u góry na tle prześwitu jest tytuł

wystarczy że stanie na początkowym wersie

może go dosięgnie

odczyta

zinterpretuje więzienie

na miarę przynależnych

danych mu możliwości

a później rozbuja ciało i wyleci poza

by wylądować na trampolinie prozy

tylko dlaczego właśnie tam?