Zawsze musi być u „tych” jakaś ofiara. Ostatnio podpadł im profesor Czarnek. Nie sprawdzałam, czy „profesor belwederski”, lecz w każdym razie doktor habilitowany, czyli – dawny docent.

Któż zatem na temat tego naukowca się wypowiada? Jeden to zapluty nienawiścią Dziadek Mróz, drugi: reżimowy [peerelowski] kronikarz z czasów, kiedy musieliśmy się wstydzić za rzekomo „bratnią pomoc” w sierpniu 1968 roku. No i trzecia: rusycystka niezdarta niby przedpotopowa kataryna. Ta z kolei zapewne w imię przyjaźni z krajem krat „kupała się – z komsomolcami - w gawnie”, jak śpiewaliśmy na letnich koloniach. Gdy za bardzo na nas za tę „harcerską piosenkę” wrzeszczano, wtedy „gawno” podmieniała „rieka”.

Kronikarz PRL-u tworzy niczym nawiedzany przez białe gryzonie. Fakt, pióro ma sprawne, prawdopodobnie sprowadzane do parteru przez (pod)pałkownika przecinkokropka, po czym te swoje zanoszące śledziową cebulą i gołdą wypociny utyka gdzie się da; zwłaszcza na straganach z rozmaitym barachłem „Made in China”.

„Dziejopis” także polemizuje, pardon: „krytykuje”. Co i kogo? Ano Ciemnogród, średniowiecze oraz królową Wiktorię. Również „czasy wsteczne”, tylko tych słuchaczo czytelników zbyt wielu „ni mo”. Siedzi więc z resztą kompanów w tym wirtualnym kręgu, o którym dawno, dawno temu napisał już był Czesław Miłosz, ( „Po drugiej stronie”) że analogicznie „do nich”, nadal i wciąż:

„zapach niby-kapusty

i niby-wódki…

(…) ten kraj nie zna(ł) zdziwienia.

Ani kwiatów (…)

pozór zieleni zakryty lepkim pyłem.”