Za pasem święta. Żona marudzi,

bym się przy oknach trochę natrudził.

Taka tradycja – mieć szyby czyste

na czas świąteczny,  to oczywiste.

„Dzisiaj nie pada, zawiń rękawy

i do roboty! Nie wyjdziesz z wprawy”.

Chęci nie miałem. „Jak dać drapaka?”,

lecz gdy wspomniałem, że „za dzieciaka”

na święta parkiet się wiórkowało…

„Wtedy to trudu było niemało!”,

więc dla świętego w domu spokoju…

„Uszy po sobie. Ruszam do boju!”.

…

Już okna czyste. Zmyte porządnie,

choć straty były – schlapałem spodnie.

Szyby lśnią pięknie, słońce w zenicie

aż mnie oślepia. Zwężam źrenice…

lecz Sol to zdrajca! – Kurz na podłodze

ujawnił oczom. Zmartwił mnie srodze,

gdyż, aby spokój wciąż w domu gościł,

znów słucham żony: „Umyj w całości”.

Łapię odkurzacz. Mopem poprawiam,

by żaden pyłek kurzu nie nawiał.

W myśli się cieszę: „Wreszcie! Skończone!”.

W dzień zadowolić też można żonę.

Nagle… zagrzmiało, aż przeszły dreszcze –

wichura z piachem, lunęło deszczem.

Pośpiech przy oknach się nie opłacał,

na marne poszła cała ma praca.

…aż mnie zdradliwa myśl umęczyła:

„A  mogłem palcem w bucie pokiwać.

Szyby na święta i tak znów brudne.

W nocy nie widać, tylko w południe.

Zresztą… przy stole będziemy siedzieć,

nie zaś przez okno pogodę śledzić.

By się wymigać, mogłem pokwękać,

a tak spamiętam – święta to męka”.