bo te wszystkie zakochania i miłostki 

(bez kozery rzucę nawet zgrzyt: miłości) 

po to tylko się zdarzają, proszę pana, 

aby wiersz przenikał smutkiem - aż do kości. 

one wszystkie - niespełnione i zdradzone, 

urodzone z rozczarowań, czytelniku 

te co w wierszach nostalgiczne mają loty, 

no a w życiu uziemiane przy kielichu; 

te dopiero się w poezjach wypełniają! 

że aż kapie rzewnie z wersów na bambosze! 

no bo po co komu miłość zmarnowana? 

niech pan powie, proszę pana. bardzo proszę. 

gdy logiki nie znajduje się w cierpieniach 

porzuconej albo właśnie zdradzonego, 

to alibi dla tęsknoty trzeba znaleźć 

i napisać coś na złość... wiekopomnego! 

będzie żyła chociaż w słowach jakaś wartość 

utracona i bezzwrotna - z exlibrisem... 

przetrwa miłość zapomniana z racji nowej - 

tej szczęśliwszej, którą celebruje cisza.

____________

* listopad 2012