Pracowałem 

nie oszczędzałem się 

robiłem wszystko dla oceny 

czegoś na kształt szacunku 

Wmówiłem sobie że bez działania 

nadmiernej aktywności 

życie staje się jałowe 

Twierdziłem że ruch to podstawa istnienia 

a bezruch jest jego zaprzeczeniem 

Po latach treningu jednak 

zmieniłem zdanie 

przekonałem się 

że nic nie zależy ode mnie 

że nie do mnie należy ocena 

że dla ludzi wywodzących się z zewnątrz 

nie liczą się te rangi spraw 

w które wierzyłem 

albo wydawało mi się 

że wierzę 

ale liczą się 

koniecznie i wystarczająco 

tylko te 

które stały się wyróżnikiem sukcesu 

że aktywność może być uznana 

nie za życiową potrzebę 

ale za manierę 

Więc zacząłem być nie tam 

a tam 

patrzeć tylko to widząc 

na co mi pozwolą 

przeżywać 

brać udział 

w niechcianych podziwach 

w zaległym zachwycie 

w nieświeżych atrakcjach 

mieć nie swój gust 

a smak – Charona