Są takie wiersze, 

których nie sposób deklamować. 

Cichaczem się podkradają 

w pamięć. Puszczają korzenie, 

by dojrzewać, 

wyśpiewać, 

wymilczeć. 

Są takie strofy, 

którym brak słusznego rytmu. 

Własnym taktem o serca uderzają. 

Ściany ciasne się zdają, jak pantofel 

nie całkiem na miarę, 

gdy rytmicznie, 

lirycznie 

przenikają. 

Wersy czytane nie na głos, 

choć głośne, dykcja jak trzeba 

- małe kawałki chleba 

nieba.

__________

* Rok 2008