Są cesarze. Jak Czesław z krain przeogromnych.

Nieobjęty kontynent myśli niepokornych.

Spisanych w świętych księgach poczętych z tęsknoty

za krajem, gdzie mniej blichtru, a więcej szpetoty.

I za mową ojczystą. Za rodzinnym domem.

Prawdą niewzruszoną. Utraconym tronem.

Są królowe. Wisława z krakowskiego księstwa.

Z najwyższymi rodami więzów pokrewieństwa

nikt jej nie odmówi. I odwagi, męstwa,

gdy z nieliczną armią kroczy do zwycięstwa.

Jej zamek stoi w górze z powietrza kryształu,

a w komnacie grobowej samotności całun.

Jest też Konstandinos, książę na obrzeżach.

Z brązu i ze złota wzniesiona ta wieża, w której mieszkał Kawafis. Tuż u bram pustyni.

Co raz się wymykał do greckiej świątyni.

Na piaskach i bezdrożach obejmował wzrokiem

niezmierzony horyzont. I szedł pewnym krokiem.