Poeci przytrafiają się przypadkiem - tak w międzyczasie, albo może w samą porę.

I snują się po mieście - nie ukradkiem -

obnosząc z jakąś Weną lub z Amorem.

A czasem wręcz brylują bólem zatok

na światłach, gdy czerwone ich oślepi.

I chociaż już od wieków `za miliony`,

niejeden przez te bóle biedę klepie.

Godziny - te przy piórze - przypadkowo

z bezmiaru lub nadmiaru, częściej - z braku

mijają, choć po nocach - znów ta głowa! -

odważnie stawia czoła nocnym strachom.

Coś gryzie, więc obgryzać trzeba pióro,

rozgryzać, co niestrawne jest w całości.

Przypadkiem wiersz się wymknie z ich eremu

i w głowach prozaicznych się rozgości.

A ci, zdumieni wielce, że ten intruz

panoszy się znienacka - nieproszony,

sięgają do szuflady lub apteczki

po apap na bezsenne farmazony.

Przypadkiem między pierwszym łykiem kawy,

a dnem, na którym fusy już pokotem;

pomiędzy myślą, że znów ważkie sprawy,

za które się zabiorę zaraz-potem

niechcący wystukałam na klawiszach

(bo gdzie mnie do stalówek w wiecznych piórach!?)

tych kilka przypadkowych rymotności,

by słowa szybowały za mnie w chmurach.

Przypadkiem wypuszczone - na wypadek,

że może, kiedy schyłek mimozami...,

rozjaśni się kozera rymogadek

pomiędzy małą czarną... między nami.

------------------------

* Czerwiec 2013