Śmierć artysty, to nie dzwony milknąco – bijące…

Bo artysta żywy wypisanym sercem

To nie łez kaskady wylane żarliwie

Bo dzieło najszczersze najgłębiej zroszone

I nie pył rzucony na drewniane ściany

Bo z pyłów sztuk ogień powstaje feniksem

Śmierć artysty kiedy pióro w wiatr złamanym krzykiem

Włosie pędzla tęczą farb spętane już wyblakłych

Miast pnia lipy nazwanego,  tylko szarość kory

Gdy krytycy wśród znoju oznaczają ścieżki

Artysta sztuką drogi wytyczył na zawsze…