ty – uroczo zwyciężane miasto, pod mury którego 

zakrada się nieco bezczelny wielbiciel, 

obdarowywacz udający złodzieja 

podpełza na kolanach. 

mówię ci o tonięciu pośród odbłysków, 

nocą i w fosie, o przekradaniu się pomiędzy 

rozrzedzonymi promieniami księżycowego światła, 

o praktykach dokonywanych cichaczem i w drżeniu. 

słuchaj tych nielegend. obrośnij nimi od wewnątrz, 

niech każda arteria metropolci biegnie, linią 

przerywaną, w kierunku zamku. na szczyt. 

...ale gdy poczuję, że nadmiernie się rozdrabniam, 

rozmieniam na drobne miłosne wykwitki, 

wypryski liryczne, kiedy sam będę mieć dość 

skrzydlatych żołnierzyków w fiołkowych zbrojach, 

którzy wirować ci będą nad głową 

bzycząc serenady 

– powiedz. bym za żadne skarby nie przestawał, 

łagodnie, ale stanowczo rzuć: 

`weź się nie zestal`.