niepotrzebna sława ani nic

żadnych zaszczytów żadnych uwag

nie doradzaj spójrz w lustro

tak właśnie wygląda sierota

pieniądze są nie ciągnie mnie do mamony

piszę bo to jest życie

sprzedaję odrobinę siebie

rozsypuję słowa jak zboża wiosną czasem jesienią

gołębie wydziobują karmią młode

w gnieździe

którego szukam

do którego wracam nocą

śnię o domu gdzieś na wschodzie

staw pełen ryb w dobrym roku 

myślami płynę w przeszłość niepotrzebnie

kilku przyjaciół i wrogów tutaj mam

nie potrzebuję uśmiechu na twarzy

słów kilku na sen bez proszków

kieliszek wina 

idę czeka na mnie dziewczyna jak poezja

pomiędzy wierzbami cisza

słychać muzykę owadów

słychać strumyk 

łąki kładą się spaćtego mi trzeba

bycia sobą