to wyłącznie nasza, intymna kraina, gdzie jesteśmy 

przenikani całymi salwami światła, lecą przez nas 

na przestrzał promienie zakończone 

kropelką i serduszkiem, 

gdzie swojskość aż wylewa się poza granice 

przyzwoitości, a romantyzm ścina chmury 

lotem koszącym. wejdź tu głębiej, proszę. 

bo każda miejscowość bez ciebie jest jak słoik 

pełen (sic!) próżni, w dodatku stojący na półce 

w nigdy niezbudowanym domu na resorach, 

chałupie miotanej wiecznymi konwulsjami. 

chwile bez ciebie – to pogrom rekreacyjny, 

dachowanie DiMorą Natalią, 

autem, co istnieje jedynie na renderach, 

a inni, nawet mili ludzie – cynicy witający kwiatami 

czołgi okupanta albo półgłupi stryjaszkowie opowiadający 

jedynie puenty kiszkowatych dowcipasów 

(`...a wtedy Kopernik mówi białogłowie: `- jeśli nie 

możesz tego – połknij astrolabium!``). 

chodź bliżej. naprawiać rozstrojności, zostawiać świetliste 

tagi na murach, moim podniebieniu, na ekranach 

akustycznych. niech każda nasza rzecz będzie markowa, 

wyprodukowana w konsorcjum CDN.