wyznać, że pragnę być twoim nałogiem? banał! 

do tego zahaczający o opresyjniactwo i grafomasakrę. 

lecimy więc w poezję współczesną, znaczy – po bandzie! 

chcę być twoją... pętelką. nie samobójczą, jeny! 

taką do oka, które posłuży za guzik. 

poczekaj, ten koncept nie jest tak durny, 

jak mogłoby się początkowo wydawać: 

oto otwieram się, cały, rozchylam delikatną męską 

esencję, a ty wkładasz we mnie oko, swój równie łagodny, 

żeński pierwiastek. i widzisz poskręcane i mokre 

uczucia, treści nie do ujawnienia nikomu innemu. 

i teraz – pejzaż we mnie, że tylko pozazdrościć: 

po ośnieżonych koronach drzew, nie jak lis, 

ale podobnym do jego ruchem, przemyka poblask. 

kraina mrozu zostaje tknięta czystym promieniem, 

w podskórnym mieście padlinnik wychodzi z piwnicznej 

izby, zrzuca klejące się do ciała szmaty, obmywa się 

w kałuży. gdy założy coś schludnego 

– pójdzie wymówić robotę, 

grindcore`owy zespół Deepthroatism przestawia się 

na granie świątecznych i urodzinowych piosenek, 

w ciągu zaledwie paru chwil zasklepiają się rany na ramionach 

wokalisty (cięcie się  – to czysty kretynizm, podobnie, jak 

skwierczenie gardeł  – uznaje łagodnik-neofita). 

krajobrazy, jakie noszę, zostają naprawione, jakby były 

wymagającym przestrojenia radiem, które jedynie 

szumiało-charczało. błysk zmywa dźwiękową mamałygę, 

wszelakie butwy są traktowane światłem, to co złe 

staje się turystyczne, jak kuchenka. i lezie na 

bezpowrotną wycieczkę wniwecz, pod but, 

by być rozsmarowane podeszwą.