pomarańczowa kula  

przetacza się powoli  

przez niebo  

za kopułę meczetu  

na drogę opada kurz dnia  

upał ścieli się  

na rozgrzanym dachu  

wędruję palcami  

pomiędzy sacrum  

a profanum  

przekraczam bramy  

namacalnych granic  

do sfery gwiazd przechodzę    

przez siedem wcieleń  

gdy bezwstydny księżyc  

zatrzymuje na nas oko  

lśnimy przez chwilę  

na Mlecznej Drodze  

zmęczeni wędrówką  

po ciałach niebieskich  

spadamy z firmamentu  

na ziemię