Cel będący sensem podróży, jedynym na tym świecie 

Jeszcze mi niedostępny, sprytnie skryty na planecie 

Z pewnością ze strachu nigdy nie popełnię samobójstwa 

W drodze do wieczności, marsz mnie do życia zmusza 

W sercu wrzeszczy miłość, wyparta samotności głusza 

Promień porywający ciemność, w światłości ruszam 

Lęk otoczony wiedzą, czując dojrzałości oświecenie 

Wszystko co robię, musi zgodne być z sumieniem 

Bezcenne promienie emanowane przez garstkę przyjaciół 

Wchłaniam całym duchem, z wsparciem ruszam na przód 

Mam unikatowy klucz by do marzeń drzwi odryglować 

Gra warta była świeczki, więc nie ma czego żałować 

Tuż za nimi, czując jak bardzo jestem blisko 

W ogóle inny wymiar, w ogóle inna rzeczywistość 

Jestem w stanie zdobyć wszystko, w zasięgu rąk 

Czasem żeby się zmotywować, trzeba dotknąć dno...