Dla mie to wspaniała metafora naszego losu z optymistyczym akcentem - zawsze znajdzie się ktoś,kto za nami zatęskni...

No, przycupnę sobie tu na chwilę
Dzisiaj mam wypis, Już się spakowałem...
muszę jeszcze coś zrobić, postawić "kropkę nad i"

Pani pozwoli, że się odniosę, skomentuję:
To jest podnoszące, słodkie i krzepiące
nie podnosi do potęgi, ale przywraca do pionu
w sam raz dla mrożonki i jej mrzonki ... - powiedział "Straszny Gość", co nie chciał już, ani gościć, ani straszyć, ani irytować.

Dziękuję za niecodzienny komentarz!

"Liście listy listowie
chmury gonią
odkryte głowy przechodniów
a klaksony samochodów

punktują mrok" -

zauważyła w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku bardzo dobra, mimo że "powiatowa" poetka - Małgorzata Piera :)

Liść jesienny spada z drzewa,
Wietrzyk chłodny wieje,
Chór ptaszęcy już nie śpiewa,
Ścichły lasy, knieje...

I furę siana temu, kto wie, czyje są te piękne polskie, tak proste w wyrazie słowa

Tylko Poetka pochyla się nad smutnym losem ongiś wesołych i zielonych, dziś opadłych, nikomu niepotrzebnych liści :(

Tymczasem w tym przez wszystkich zapomnianym "brzydkim" listowiu /które w mieście się zgrania i potem wywozi na śmietnisko/ znajduje jedyne zimowe swe schronienie i jeż, i myszka leśna, i ślimaki, i wiele rodzimych owadów