Malowanie obrazu od tzw. pustostanu, przez pląsającą na tle bieli postać, po nakładanie deszczu zmysłów, nadawanie gestom tonów, układanie włosów w welony (patrz kolejne wersy) - to metafora kolejnych faz poznawania swojej "drugiej połówki" (kobiety w tym wypadku chyba, bo to pląsanie, te włosy w welonach - to raczej być może jednak tylko ta liryczna "ona")

z pięknym hymnem w ostatniej strofie:

Niech żyje tętno czułego tworzenia
I dąży w całości do niebios sklepienia!

Czego tworzenia?.. Zgranego duetu?

Wpatruję się w magię całej tej sprawy -
Wszelkie jestestwa minęły obawy.

Kobieta z portretu i jej obserwator weszli w czas porozumienia. Nie muszą na siebie patrzeć, by siebie rozumieć. Obraz "Widok" (patrz tytuł wiersza) znalazł swoją pełnię szczęścia.

Piękny, subtelny w każdym wyrazie wiersz miłosny