Jak co dzień, gdy rano przeglądam się w lustrze,

co myśli jest wierną repliką w mej głowie,

zadaję pytanie – czy to rzeczywistość,

czy może pozory? Sam sobie odpowiem.

Ta prawda jest złudna i mami spojrzenia,

gdy krzywym zwierciadłem zniekształca odbicie,

a obraz po starych wspomnieniach zaciera,

szamocząc się z myślą, ukrywa przed życiem.

W obawie przed światem rozstawiam parawan,

gdzie czuję się tak jak za lustrem weneckim

i rzadko prawdziwe oblicze odsłaniam,

bo ufność straciłem, przestając być dzieckiem.

Zbyt często przyjaciel sierść wilka ubiera,

a kły za plecami szyderczo przysłania,

by słabość ze złudzeń skutecznie obdzierać

i nie pozostawić potrzebom nic w zamian.

Rozglądam się wkoło, posyłam uśmiechy,

by dostrzec zza maski paletę zachowań.

Jak każdy, wyławiam okruchy przyjaźni –

samotność skutecznie zasłonę pokona.

Nie będę grymasił i więcej przebierał,

a co tam, już nie mam ni sił, ani czasu;

zaprzęgnę łut szczęścia i choćby przechera,

niech będzie, gdy tylko poprawi mi nastrój.

Zbigniew Jaszczyk

foto net