Wstałam z łóżka bardzo szybko. Widziałam smutek otaczający mnie z każdej strony; w zaspanych fusach niedopitej kawy w przewróconej filiżance stojącej na krześle, bladością ograniczona chwila przy wschodzie słońca. Był tutaj od momentu moich narodzin, zawsze mi towarzyszył, każda sekunda była nim przepełniona; zanikała w jego ramionach. Każda myśl obłędnie zamknięta na kolejną, jeszcze żałośniejszą, stwarzającą okazje do swawoli, razem z nami straceńcami, bojącymi się istnienia.

Był tutaj od czasów, których nie pamiętam dokładnie. Od razu poczułam jej brak, gdy mnie opuściła na moment, zatraciła się w głębinie trujących uczuć. Każdego dnia zmieniałam do niej podejście. Dawniej inaczej ją odczuwałam, widziałam w niej bezsilność; byłam wymagająca. Zezwalałam na ogarnięcie mnie dłońmi pustki. Chwilowo zamierzałam nie ograniczać jej wolności, by wiedziała jak i ona smakuje, nigdy więcej nieświadomości. Szłam przez miasto goniąc podobnych do mnie: tych, którzy chcieli mnie zwabić i usidlić, lecz ich umysł rozbierał się zbyt szybko.

Nie brakowało mi już rychłego dnia. Ponowiły się manie z czasów dojrzałości: zadawanie ran skórze, które tak bardzo łkały, oblicza dni pozbawionych koloru... W mieszkaniu epuzera, kiedy miałam dziewiętnaście lat, patrzyłam na życie przenikliwie i nader perfidnie oczami, które były odarte albo odporne na rzeczy tak ponure. Trwałam obok nich bezgłośnie i stroniłam od poświęcenia. Nie poruszałam się przed oknem w salonie, dałam się ponieść czytelnym znakom. Mniema, że jeszcze brak mi gorliwości. Uciecha, jaką odczuwałam na widok kpów krążących po ulicach, była nieabstrakcyjna i osobliwa. Gdy udało mi się zwalczyć lęki, byłam w stanie przechadzać się wśród ignorantów jedynie odznaczając się głębią deliberacji; podniecona wyczekiwałam dowodu, że pochopnym gestem uwidocznię swoją inność...

Do infantylnych obsesji dorzuciłam zatracenie, okropny ból i szczyptę zwyczajności. W istnieniu człowieka jest więcej rozkoszy, jakiej mimetyzm nie rozpozna, realia i fałsz nigdy nie zrezygnują.

Nagminnie w ciągu dnia otaczałam się przedmiotami ukazującymi wszeteczną część mnie. Była to pokaźna wystawa ułożona blisko białych ścian pełnych wyuzdanych wspomnień brutalnych wieczorów. Niczym lochy, cienie łączące się w bezbarwną szarość, a człowiek byłby mdły. Szukałam absorbujących zajęć, nieznanych smaków, podłych uczynków, kruchych zdarzeń. Każdy soczysty detal reminiscencji oscylował, czas snuł się, zauważał wszystko; perspektywa leniwego życia nęciła mnie. Recytowałam wtedy zdanie kochanka: jeśli nie ulegasz oddechom w pełni, stronisz od prawdy w sobie; jeśli chwilowo nie zgadzasz się z tym idź ulicą jak inni i tam wyprowadź się z błędu.

Po wszystkim zapomnę jak było dawniej, fałszywość, jednostajność na skraju dnia; byłam zimna i skamieniała. Nieznana.